بچه که بودیم وقتی حساب یادمان دادند
بحث نسبت و تناسب یکی از مهمترین بخش ها بود
 مهم بودنش را وقتی فهمیدیم که مسایل فیریک و شیمی را هم می خواستیم حل کنیم.  تناسب اگر بلد نبودیم همان اول کار مانده بودیم
درس و مدرسه به کنار... بدتر از همه موقع خرید بود
اینکه فروشنده می گفت فلان درصد تخفیف
نسبت و تناسب بلد نبودی ببندی،  قیمت بعد تخفیف دستت نمی آمد.
امروز دیدم آماری نسبت و تناسب را بسته روی تعداد درختان از اول حیات کره زمین.
این طور که محیط زیستی ها پژوهش کرده اند
تا امروز 20 درصد از جنگل‎های آمازون به طور کامل از بین رفته است
البته فقط آمازون نیست. از وقتی بشر  یادش می آید یعنی  از همان ابتدا تا به الان  80 درصد از کل جنگل‎های دنیا از بین رفته است.
تصور کنید دنیای ما چقدر سبز بوده قبل از به دنیا آمدن ما : )

می گویند از وقتی تبر اختراع شده
 بیشتر از 46 درصد درخت‎های دنیا هم قلع و قمح شد
جالب نیست؟ 
قطع بی‎رویه درخت  بحرانی جهانی است، بحران از این لحاظ که درخت در اکوسیستم، نقش حیاتی دارد برای اکثریت قریب به‌اتفاق جانداران و البته ما.
مهمترین کارکرد درخت ها حداقل برای انسان ها،  تولید عامل حیاتمان است یعنی اکسیژن.
اما ما با تبر زدن هایمان به جان ریه هایی بزرگتر از ریه های خودمان افتاده ایم و فکرش را نمی کنیم که اگر این شش بزرگ روزی از کار بیفتد چه کسی یا چیزی قرار است دی اکسید های کربنی که با دم و بازدم هایمان تولید می کنیم یک جا ببلعد.
کدام ریه غول پیکری می تواند به جای این تعداد از آدم ساکن روی زمین اکسیژن بسازد و برساند.
نتیجه  ارزیابی ها نشان داده است که به ازای هر فرد در جهان 400 درخت وجود دارد.
به طور تخمینی در حال حاضر سه هزار میلیارد درخت در سراسر جهان هست که نیمی از آنها در مناطق استوایی و آمازون اند.
اما واقعیت وحشتناک این است که با همین دست فرمان که برویم سمت آینده تا 300 سال دیگر هیچ درختی روی زمین باقی نخواهد ماند.
دلیلش هم واضح است:
قطع بی رویه آتش.
در طول یک روز هزاران هکتار در جنگل‎های استوایی در آتش می‎سوزد و درختان زیادی را به کام خود می‎کشد.
یعنی اگر تا سیصد سال بعد به جایی می رسیم که نسبت درختان و ما
از چهارصد به یک می شود صفر به یک.
گاهی عدد و رقم ها و فهمیدن تناسب هایشان در حد حل مسائل دو نمره ای فیزیک و شیمی نیست.
حتی از فهمیدن مقدار تخفیف شیرین حراجی پایان سال هم خیلی خیلی مهمتر است. 
تناسب نسبت آدمها به تعداد درخت ها اگر به هم بخورد،  مرگ گلوی تک تک مان را می فشارد
بی هیچ رودرواسی.

درختکاری یک حرکت نمادین، شعاری و احساسی نیست، درخت می‎کارند تا آینده طبیعت را بسازند. درخت می‏کارند تا بخشی از بحران نابودی درخت در جهان را جبران کنند.