با این حال هنوز هم هرچند کم شمار ولی هستند خانواده‌هایی که توانسته‌اند از نسل خود چیز‌های خوبی را به نسل جدید منتقل کنند و هنوز هستند دخترانی که دوست دارند ازدواج کنند، کدبانوی خانه باشند، بوی غذایشان تا ۱۰ خانه آن طرف‌تر برود، برای مردشان خانمی کنند و مادر شدن آرزویشان باشد، دلشان بخواهد به فرزندشان شیر بدهند و او را در دامان خویش پرورش دهند حتی اگر قرار باشد تحصیلشان به تعویق بیفتد یا به پرورش اندام نروند. حتی اگر قرار باشد آرایش نکنند و آراستن را ترجیح دهند تا مبادا نوزادشان آسیب ببیند. حتی اگر به قرار مدارشان نرسند، اما خانه را پایگاه ایمن مردشان کنند و کانون خانواده گرم باشد. حتی اگر خواسته‌هایشان به اجابت نرسد؛ چراکه زندگی و تحکیم روابط در آن را اولویت می‌دانند و هنوز هستند مردانی که بیرون از خانه دلشان نیاید چیزی تنهایی بخورند و همان را بهانه کنند تا خانواده را بیرونی ببرند و دلی از عزا در بیاورند. مردانی که بیشترین دوستی و رفاقتشان با زن و فرزندشان است و دوستت دارم‌هایی که فقط به اهل بیت خود نثار کنند. هنوز مردانی هستند که کت از تن به در کنند و در سرما بر اندام همسرشان کنند، مردانی اهل کارزار که حتی نان را از چنگ شیر در بیاورند. هنوز هستند مردانی که به همسرشان می‌گویند من و تو نداریم من هم در کار خانه به تو کمک می‌کنم.