کوچولوی ما بعد از نه ماه انتظار متولد شده است...
دوستان و بستگان به دیدنش می آیند.
کانون همه توجه ها شده است. به آغوش هرکس که میرود،صورت کوچکش را دقیق ارزیابی می‌کنند

- به به ماشّالا
چشماش شبیه مامانشه نازی...
دماغش ولی به باباش رفته ها...

هرکسی نظری می دهد ما هم لبخند می زنیم
علم ژنتیک هم معتقد است تقریبا نیمی از خصوصیات فیزیکی اش شبیه پدر و نیمی دیگر شبیه مادرست.

کوچولوی ما بزرگ می‌شود
کم کم رفتار ها و عاداتی  پیدا می کند
گاهی علایق و خصوصیاتی دارد که شاید نپسندیم
بزرگتر می شود ؛ گاهی انتخاب هایی می کند
اما با افقی که برای خوشبختی اش ترسیم کرده ایم ، همخوانی ندارد
قلباً راضی نیستیم ؛ دوس داریم آنی بشود که ما می خواهیم؛ فکرمان مشغول است

یادمان رفته که روی همان ژنوم ها و DNA های کوچک ، دستور العمل هایی هست که حداکثر نیمی از رفتار ، خلقیات و استعداد های ما را ، به او  ارث می دهد و باقی محصول تربیت است

اما ...
آینده!

پدر و مادر ها وقتی به این واژه می رسند کمی مکث می کنند؛
این بار ازین شباهت می ترسیم . آینده اش نباید شبیه ما بشود ؛ چون از خودمان راضی نیستیم 

البته که به جای این ترسیدن و این که بشود آغاز یک بحران
اگر نقاط ضعفش را برطرف کنیم و قوّت هایش را تقویت ؛خودِ  تکامل یافته مان را در آینده او می بینیم
نه شخصیت بلاتکلیفی که نه شبیه ماست نه آنچه خود خواسته است