بعد از جنگ آمریکا با کره، "ژنرال ویلیام مایر " روانکاو ارشد ارتش امریکا ؛ یکی از پیچیده ترین موارد تاریخ جنگ در جهان را مورد مطالعه قرارمی داد:
حدود 1000 نفر از نظامیان آمریکایی در کره، در اردوگاهی زندانی شده بودند که از همه استانداردهای بین المللی  برای رفاه زندانیان برخوردار بود.
 زندانی که تقریباً محصور نبود و حتی امکان فرار نیز تا حدی وجود داشت.
آب و غذا و امکانات به وفور یافت می شد  بدون شکنجه های مرسوم .
اما بیشترین آمار مرگ طبیعی زندانیان ، در این اردوگاه گزارش شده بود.
بسیاری ، شب می خوابیدند و صبح بیدار نمی شدند.
ویلیام مایر ، سالها مطالعه کرد تا به نتیجه زیر رسید:
در این اردوگاه، فقط نامه هایی که حاوی خبرهای بد بود را به دست زندانیان می رساندند ، نامه های مثبت و امیدبخش تحویل داه نمی شد .
هر روز از زندانیان می خواستند در مقابل جمع، خاطره یکی از مواردی که به دوستان خودخیانت کرده اند، یا می توانستند خدمتی بکنند و نکردند را تعریف کنند.
سربازان احترام درجات نظامی را میان خودشان وآنها که مافوق بودند رعایت نمی کردند، در عوض عموماً با زندانبانان خود طرح دوستی می ریختند.
هر کس که جاسوسی سایر زندانیان را می کرد، سیگار جایزه می گرفت.
بدون اینکه خلافکار تنبیه شود.
همه به جاسوسی عادت کرده بودند.
دریافت خبرهای منتخب صرفا منفی ،جاسوسی و عدم اعتماد و خیانت برای پایان یافتن انگیزه زندگی، و مرگ های خاموش کافی بود ؛
شکنجه ی خاموش و حالا دلار گران شده ...طلا گران شده ...کار نیست ...مدرسه ای آتش گرفت ...
دانش آموزان راهیان نور در جاده کشته شدند...
زورگیری در ملاءعام...   ما ایرانیا دزدیم ... ما ایرانیا همه کارهایمان اشتباه است.
ما ایرانیا هیچی نیستیم! ... ما ایرانیا از زیر کار درمیرویم! ... ما هیچ پیشرفتی نکردیم!...ما ایرانیا هیچ هنری نداریم! ما ایرانیا آدمِ حسابی نداریم!
ما ایرانیا هر عیبی که یک انسان میتواند داشته باشد داریم ... !
این روزها عده ای احساس می کنند در زندانی بدون دیوار دوران بی پایان محکومیت خود را می گذرانند
سندرم شکنجه ی خاموش در انتظار مرگ خاموش...