از وقتی که بسته های اینترنت مان تند تند نیاز پیدا کرد به شارژ شدن و حضورمان وابسته شد به آخرین بازدید مان در شبکه های اجتماعی،  ما انسان ها، موجودات اجتماعی برخط شدیم.

بعد از این بود که اهمیت جغرافیای بومی که در آن هستیم رسید به حداقل.  فرقی نمی کند فاصله های جغرافیایی چقدر باشد از شرق تا غرب زمین می توانیم صدایمان را برسانیم به گوش همه.  فرصتی که آدمهای قبل از ما خوابش را هم نمی دیدند. و ما این همه را مدیون فناوری هستیم اما هر فناوری جدیدی،  فرهنگ خودش را هم می آورد به همراه.  فرهنگ آدمهایی که بخشی از زیست بوم شان در شبانه روز، شبکه گسترده اینترنت است که به مرور شبیه و متصل می شوند به هم.

زیست بومی که روزگاری تنوع فرهنگ ها را رقم می زد روز به روز کم رنگ شده است.

فرهنگ برخط بودن همه را شبیه هم می کند.

همه یک جور از خودشان عکس بگیرند و بگذارند روی صفحه هایشان.  کارهای مشابه کنند و رسم و رسوم یک شکل بسازند برای خودشان. و البته بسته به قدرت و زوری که هر فرهنگ بومی دارد،  فرهنگ غالب  جهانی هم همان شکل می شود. می گویند در این فضا،  فرهنگ ها مثل موزاییک هایی شناور کنار هم قابلیت همزیستی دارند اما آنچه عیان است حالتی است که از همزیستی گذشته و رفته به سمت تنازع بقا یعنی هرکه قوی تر باشد سر و شکلش ، خورد و خوراکش، مد و پوشاکش می شود الگوی بقیه مردم جهان. جغرافیا در فرهنگ جهانی دیگر منحصر به طول و عرض زمین نیست.  زمین ما یک شکل دیگر هم پیدا کرده که با www. تعریف می شود. برای این جغرافیای گمشده فکری باید کرد.