زندگی هدیه ناب خداست، نعمتی عظیم که شاید بیش از حد شایستگی آدمی باشد.
از دست و زبان که برآید کز عهده شکرش به در آید
کمی دقت کنیم ، پیداست که این نعمت الهی را گذاشته ایم سر طاقچه عادت و بجایش جامه ای از عذاب الیم روی دوش انداخته ایم.
بنده همان به که ز تقصیر خویش | عـذر بـه درگـاه خـدای آورد | ورنـــه ســــزاوار خــــداونــدیش | کس نتواند که به جای آورد
چه خوب است که خدا مثل ما حوصله اش سر نمی رود ، صبور است؛ نه مثل صبر چون منی که منتظرم برای یافتن فرصت انتقام.
ای کریمی که از خزانه غیب | گبر و ترسا وظیفه خور داری | دوستـن را کجا کنـی محروم | تو که با دشمنــان نظـر داری
خداوند زندگی را سخت گرفته باشد ؟ رب العالمین؟
اینکه بی حرمتی است به عرش بی کرانه اش و به ساحت خداییش!
اما حیرت از این ما که بس تنگی و فشردگی و فسردگی بر خود گرفته ایم در دنیایی فراخ و پهنه ای که از لب دیوار هستیِ در حال گسترش ، بارید و ریخت زیر و دست و پایمان ، محض بودن ما.
ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند | تا تو نانی به کف آریّ و به غفلت نخوری
همه از بهر تو سرگشته و فرمان بردار | شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری
دنیا اگر تاریک است از بی چراغی چشمان ماست؛ که نه این خانه ابری است و نه ابر جایگاهش در مقابل خورشید بودن.
زندگی کردن هر چه باشد از زندگی آفریدن سخت تر نیست ، و یقین ، او که زندگی آفرید ، راه زیستن را نیز آموخته است.
معرفت که باشد اندکی همت نیاز است تا باز آوریم شیوه پر مغز زندگی الگوی عالم ، پیامبر اعظم ( صلی الله علیه و آله و سلم ) و خاندان پاک و طاهرش را.
بلغَ العلی بِکمالِه کشفَ الدُّجی بِجَمالِه | حَسنتْ جَمیعُ خِصالِه صلّوا علیه و آله
و یاد آوریم روش های آسمانی ایرانیان را و به اسب سرکش روزگار لگام زنیم و اسوه ای شویم برای سخت گیران دنیا.
اقلیم پارس را غم از آسیب دهر نیست تا بر سرش بود چو تویی سایه خدا
امروز کس نشان ندهد در بسیط خاک مــانند آستـــان درت مـأمــن رضــا
بر تست پاس خاطر بیچارگان و شکر بر ما و بر خدای جهان آفرین جزا
یا رب ز باد فتنه نگهدار خاک پارس چندان که خاک را بود و باد را بقا